El libro de los portales, de Laura Gallego - Opinión

Ola, cazadores de historias!

Hoxe apetecíame rescatar un intento de recensión que fixera no blog de Tardes de Fantasía. Foi moi curioso porque o libro lino no 2015 e agora recordo que me gustara moito pero hai moitos detalles (ou non tan detalles) que menciono que non lembro para nada XD. Aínda así, procedo a traducir a galego a entrada e a recomendarvos o libro porque quedara moi contenta despois de lelo. Ademais, desde a miña perspectiva actual vou ir comentando en rosa cousiñas que me chamen a atención do que puxo a Sandra de 15 anos ^^.

Imaxe | Páxina web de Laura Gallego

Ficha do libro

Título: El libro de los portales.

Autora: Laura Gallego García.

Editorial: Minotauro.

Colección: fóra de colección, libro único sen continuación.

Páxinas: 496

Ano de publicación: 2013

Sinopse

Os pintores da Academia dos Portais son os únicos que saben como debuxar os extraordinarios portais de viaxe que constitúen a rede de comunicación e transporte máis importante de Darusia. As súas ríxidas normas e a súa exhaustiva formación garanten unha impecable profesionalidade e perfección técnica en tódolos seus traballos. Cando Tabit, un estudante de último ano da Academia, recibe o encargo de pintar un portal para un humilde campesiño, non imaxina que está a piques de verse involucrado nunha trama de intrigas e segredos que poderían sacudir os mesmos cimentos da institución.

Opinión

Despois de ler o libro creo que a sinopse é un pouco escasa. A Academia é unha institución moi importante ó longo da historia, pero o máis importante é o mundo dos portais. Porque Darusia é coma un país no que se vive dos portais, auténticas obras de arte que che permiten viaxar dun lugar a outro en apenas uns segundos.

É un libro moi traballado que reflicte toda unha sociedade. Nel podes atopar con todo luxo de detalles a ciencia dos portais e todo o relativo a eles (unha ciencia que representa a estrutura da sociedade, creo recordar, de aí o interesante que me parecera). Vés a orixinalidade de todo o proceso, desde a obtención de pintura nas minas ata os complexos deseños dos portais e a súa creación.

Acabas colléndolle cariño ós personaxes, que ó longo do libro van dando algunha que outra sorpresa. É unha historia que te mete totalmente no seu mundo. Un detalle que me chamou bastante a atención é que, ata o final do libro, non sabes toda a historia de Tabit, mentres que a dos demais vaise contando dende o principio. (Desde o meu punto de vista actual de escritora, debo dicir que esta é unha técnica moi interesante -agardar ó final para contar algún dato clave do pasado do protagonista-. Por desgraza, hai tanto tempo que lin o libro que xa non me acordo cal era esa historia pasada :( )

É unha historia con personaxes moi dispares que rematan xuntándose por casualidade e xuntos dan forma á historia. Non os vou citar todos, pero quería falar sobre algúns deles.

• Tabit: como xa dixen, hai moitos personaxes principais, pero quizais o máis protagonista sexa Tabit. Desde o principio caeume ben, aínda que tiña unha mente demasiado cerrada; pero necesitábase un personaxe así para frear un pouco a Caliandra.

• Caliandra: creo non ser a única á que ó principio esta estudante da Academia non lle agradou demasiado. Parecía estar sempre en contra de Tabit e o peor era que na Academia, sen pretendelo sequera, adoitaba igualar ou superar a Tabit, que sempre se esforzaba ó máximo en todo o que facía. Caliandra vai evolucionando durante a trama, ou tamén é que o lector a vai comprendendo máis. Acabou converténdose no meu personaxe preferido deste libro, coa súa creatividade e a súa forma de ser. (Paréceme moi interesante cando nun libro, un personaxe que non che gustaba demasiado pasa a ser o teu preferido. Iso é sinal de que está ben construído).

• Tash: é un personaxe interesante e curioso, e tamén rudo e descarado. Comprendía o seu comportamento e caíame ben, pero ás veces este personaxe resultaba algo cargante. Só quedaba esperar que a súa actitude cambiase co tempo… ou asumir que era e sempre sería así. Porque ese era Tash, e así é como o recordo agora, talvez cunha personalidade máis suave non me tería chegado tanto. (Faime graza porque 5 anos despois de ler o libro recordo a Tabit e a Caliandra pero non consigo lembrarme de Tash XD)

O libro mellora moito cara ó final, con sucesos totalmente inesperados (e que xa non recordo). Parecéronme orixinais os maeses (se non me equivoco eran como os sabios da Academia e da ciencia de pintar portais), especialmente maese Belban e a súa habitual frase que lle di a Tabit con respecto a Caliandra (que non vou poñer porque sería spoiler). (Tampouco recordo esta frase XD, un motivo máis para volver ler o libro -que collera na biblioteca do instituto así que tería que mirar se o hai en ebook ou así)

Unha historia moi completa e que deixa un bo sabor de boca!

E vós que opinades? Lestes este libro ou algún outro de Laura Gallego?

Seguide viaxando entre historias!