The seven deadly sins (Nanatsu no taizai) - Opinión temporadas 1 e 2

Ola, cazadores de historias!

Estou moi contenta de traer hoxe esta publicación ó blog porque The Seven Deadly Sins (Nanatsu no taizai) sen dúbida gañouse un oco nos meus animes favoritos. Agora que puiden volver ver as 2 primeiras temporadas (a 3ª creo que xa saíu pero tiña pensado vela con Rush, así que a ver se a poñen axiña en Netflix), reafírmome en que é unha moi boa serie. Vou falar sobre aspectos xerais, sen spoilers, así que se alguén non a viu, espero que lle entren ganas de vela ^^.

E de que vai este anime?

A historia comeza con Elisabeth, unha das tres princesas do reino de Liones. Elisabeth consegue escapar do castelo e sae na procura dos temibles sete pecados capitais, uns guerreiros que outrora serviran ó reino de Liones, pero que dez anos atrás mataron ó gran mestre dos cabaleiros sagrados e desde entón son criminais buscados pola xustiza. Elisabeth búscaos desesperada porque neses dez anos, os cabaleiros sagrados dedicáronse a maltratar ó pobo, polo que ten a esperanza de que os pecados capitais non sexan tan malvados como se di e a axuden a derrotar ós cabaleiros sagrados.

Esgotada, Elisabeth acaba nunha taberna que está dirixida por un neno que ten como compañeiro un porco que fala. Este neno, pouco depois, resulta ser nada menos que Meliodas, o capitán dos sete pecados capitais. E así é como comeza a aventura.

Imaxe | Wiki de Nanatsu no taizai

A nivel narrativo, para min a historia está moi ben construída, porque os personaxes vanse dando a coñecer pouco a pouco e a medida que vai pasando o tempo, imos descubrindo novas facetas súas, aspectos do seu pasado que descoñeciamos, etc. Tendo en conta que os personaxes principais desta historia chegan a ser máis de 7 (hay que pensar nos 7 pecados capitais por un lado, na propia Elisabeth, nos inimigos...), están todos moi ben tratados e reciben o seu xusto e merecido protagonismo.

Creo que os personaxes son o aspecto clave que para min fan desta serie unha serie tan especial. Ó principio, preséntasenos ós 7 pecados capitais coma uns foraxidos moi poderosos e perigosos. Despois, non só descubrimos que son verdadeiramente poderosos pero non tan malvados, senón que nos encariñamos con eles. E o mellor de todo é que cando parece que xa se nos contou a historia sobre o seu pasado, resulta que teñen un pasado moito máis convulso e aínda máis interesante do que sabiamos. Os personaxes vánsenos redescubrindo continuamente, nunca podemos estar seguros de saber toda a historia porque se van engadindo datos que ademais son moi coherentes e incluso se deixaron caer. A construción de personaxes é moi boa, con personaxes redondos, complexos e profundos que moitas veces van máis alá das nosas expectativas. Tampouco vos quero poñer aquí os personaxes polas nubes, pero si quero destacar que a forma de introducilos na trama, pouco a pouco pero de forma constante, e como imos afondando nas súas vidas, inquedanzas e personalidades está moi ben feito. E iso é algo que nunha serie se nota moito.

Máis alá dos personaxes, o mundo escollido para esta historia tamén é moi relevante para o desenvolvemento da mesma. A trama ocorre principalmente no reino de Liones, situado na que se deduce que é a illa de Gran Bretaña nun tempo pasado lendario e indefinido. Nesta época, as fadas, os xigantes, os humanos e os demos (tamén as deusas, pero polo menos por agora non tiveron moita relevancia) conviven nese territorio.

Estas faccións de especies son tamén interesantes, porque cando imos coñecendo ós 7 pecados capitais, ímonos decatando de que cada un parece ser dunha especie distinta. Ademais, as especies non se levan moi ben entre elas: os demos foron encerrados nunha guerra esquecida e que tivo lugar hai 3000 anos, as deusas, nesa mesma guerra, tamén acabaron mal paradas ou polo menos deixaron de ter contacto coas demais especies, as fadas non aprecian demasiado ós humanos e os xigantes tampouco e os humanos non adoitan xuntarse coas demais especies.

Imaxe | Wiki de Nanatsu no taizai

A historia mestura unha incrible profundidade xunto con momentos moi cómicos ou que pretenden ser cómicos. Digo “que pretenden”, porque non sempre o son. Explícome, que Meliodas estea continuamente sobando as tetas de Elisabeth ou meténdose debaixo da súa saia pode ser cómico na sociedade xaponesa, pero entendo que non na nosa (ou polo menos non para min). É un trazo que caracteriza a Meliodas e tampouco é que escandalice, pero a min pareceume un pouco innecesario tendo en conta o interesante que é este personaxe (vamos, que podían pensar noutra forma menos irrespetuosa para que Meliodas demostre que sinte un afecto especial por Elisabeth). A profundidade da historia amósase a través das historias individuais dos personaxes que se van convertendo en aspectos claves da trama.

E pouco máis teño que dicir desta historia, ó mellor outro día falo máis en detalle dalgúns personaxes, pero para introducir este anime paréceme máis que suficiente. É divertido, interesante, moi agradable e desde logo engancha moito, normalmente todos os capítulos achegan novas informacións ou fan avanzar a trama. Así que se non o coñeciades anímovos a que o investiguedes e lle deades unha oportunidade porque a merece.

Podo mencionar que máis alá das súper tetas que lle poñen a Elisabeth e os innecesarios comportamentos de Meliodas, ela é un personaxe que vale a pena analizar. Remato con isto porque para min é determinante que a protagonista da historia, non esquezamos que é ela quen lle dá inicio, non quede nun mero personaxe sexualizado. E aquí non pasa: Elisabeth pode ser unha princesa indefensa e sen poderes, pero o que está claro é que ten unha determinación moi firme e que incluso sen habilidades está disposta a remover ceo e terra por axudar ós habitantes do seu reino. A súa fortaleza vese sobre todo na segunda temporada (en Netflix aparece como Temporada 3 porque puxo os OVAs como Temporada 2), na que a pesar da adversidade, ela segue adiante, con ese firme obxectivo de axudar ós demais, de ser algo máis ca unha princesa indefensa protexida nun castelo. Porque admito que me encanta cando a fortaleza non se representa só a través de forza física ou un carácter duro, senón máis ben a través da determinación de cada personaxe.

Déixovos cun cover que fixo xusto a semana pasada unha chica que sigo e que fai moitos covers de animes! É do primeiro opening. Debaixo déixovos o primeiro ending en xaponés, porque case me gustou máis que o opening a primeira vez que o vin, para que poidades ver algúns dos personaxes ^^.

Seguide viaxando entre historias!